Świerk nosi imię Old Tjikko - ukochanego psa odkrywcy - szwedzkiego profesora Leifa Kullmana wykładowcy na Uniwersytecie w Umea. Drzewo ma 5 m wysokości. Widoczna część nie jest tak stara, jedynie jego system korzeniowy powstał 9550 lat temu.
Ten gatunek zdaniem profesora zawdzięcza swoją długowieczność umiejętności samoistnego klonowania. Żywotność świerka to maksymalnie 600 lat. Wówczas drzewo umiera i z jego korzeni wyrasta nowe.
Ocenia się, że współczesny, drzewiasty pokrój rośliny jest wynikiem ocieplenia klimatu trwającego od początków XX wieku, bowiem dawniej świerk ten rósł w formacji krzewiastej zwanej krummholz.
Ze świerkami jesteśmy bardzo zaprzyjaźnieni. Na półkuli północnej występuje aż 40 ich gatunków, ale jedynym naszym rodzimym jest świerk pospolity (Picea abies). Obecny w Europie od Uralu po Mazury, zasiedla w sposób naturalny Pogórze i występuje jako składnik lasów mieszanych północno-wschodniej Polski. Centrum naszego kraju (Nizina Mazowiecko-Podlaska i Pomorze) to, jeśli chodzi o naturalne lasy, teren bezświerkowy. Co innego w ogrodach i parkach, gdzie wszędzie jest sadzony z upodobaniem.
Uprawa świerków
Odporny na mrozy świerk pospolity nie jest specjalnie wymagającym gatunkiem, służą mu gleby gliniasto-piaszczyste i chłodne, niezbyt suche stanowiska. Nie lubi natomiast przemysłowego i miejskiego smogu.Drzewo ma miły dla oka odcień zieleni, ożywiany wiosną błyskami jaśniejszych przyrostów, a jesienią plamami czerwonawobrązowych szyszek. Są one duże (10-15 cm długości) zwisają ku dołowi, a dojrzałe spadają na ziemię.
Pożytki ze świerków
Ukryte w nich nasiona chętnie jadają wiewiórki i dzięcioły.W lasach świerk pospolity jest uprawiany na drewno, a także na świąteczne choinki. A ponieważ nieźle znosi cięcie drobnych gałęzi, może dostarczać tzw. stroiszu do zimowego okrywania rabat. Z sadzonych co 60-80 cm młodych drzewek można też tworzyć wysokie, chroniące przed wiatrem i śniegiem żywopłoty. Najlepiej rosną na osi północ-południe, gdyż są wtedy równomiernie oświetlane z obu stron. Trzeba je regularnie przycinać, bo w przeciwnym razie dolne gałęzie łatwo zasychają.
