Kleje
Do wszystkich niemal znanych materiałów naturalnych i syntetycznych znajdziemy odpowiedni klej. Nie ma już problemu ze sklejeniem porcelany, kamienia lub metalu. Najogólniej rzecz biorąc, kleje dzielą się na:
- jednoskładnikowe - do użycia od razu; twardnieją przez wysychanie lub w wyniku reakcji chemicznych zachodzących w spoinie klejowej. Te pierwsze służą do sklejania podłoży chłonnych, np. drewna, papieru lub małych powierzchni materiałów niechłonnych. Natomiast te drugie nie wymagają chłonnych podłoży, dzięki czemu łączą wiele różnych materiałów, np. drewno, metal, szkło, ceramikę.
- dwuskładnikowe - przed użyciem wymagają wymieszania dwóch składników, najczęściej żywicy i utwardzacza. Dobra przyczepność do różnych podłoży pozwala łączyć za ich pomocą materiały o całkiem odmiennych cechach, np. ceramiki z metalami.
Wśród klejów jednoskładnikowych wyróżniamy jeszcze:
- błyskawiczne, które twardnieją w kilka sekund; używa się ich do łączenia małych elementów, których nie da się długo dociskać
- kontaktowe (np. butapren), które łączą natychmiast po zetknięciu powierzchni. Używa się ich do klejenia materiałów nieporowatych uniemożliwiających wysychanie spoiwa.
Do klejenia na gorąco - sprzedawane są w postaci cienkich prętów, które podgrzewa się i rozpuszcza w urządzeniu przypominającym pistolet do temp. 150-200 st. C. Służą do przyklejania niemal wszystkich materiałów. Można za ich pomocą przyklejać małe i duże elementy, np. kleić panele podłogowe.
Zaprawy klejowe
Zastępują zaprawy wapienne, cementowo-wapienne i cementowe. Tradycyjne spoiwa mineralne (cement portlandzki, cement biały, tras) nadają im odporność na obciążenia i długowieczność, a syntetyczne dodatki uplastyczniają, zmniejszają skurcz w czasie schnięcia, uodporniają na działanie wody.
Od klejów różnią się również tym, że można nimi wyrównywać podłoża.
Zaprawy klejowe mają najczęściej postać suchych mieszanek. Są też półpłynne pasty do rozmieszania z cementem portlandzkim i wodą.
Co do czego?
Drewno i materiały drewnopodobne (parkiety, panele podłogowe, meble, wyposażenie domów i ogrodów, listwy ozdobne): kleje dyspersyjne (wodne) np. typu Wikol i polimerowe (rozpuszczalnikowe) jedno- i dwuskładnikowe. Polimerowe mogą być zwykłe i wodoodporne.
Do sklejania przedmiotów z drewna służą też kleje montażowe.
Wykładziny podłogowe w rolach, płytach i płytkach, naturalne (korek, linoleum) i z tworzyw sztucznych, okładziny ścienne z korka: podobnie jak kleje do parkietów są dyspersyjne i rozpuszczalnikowe na bazie różnych żywic syntetycznych. Pakowane są podobnie jak kleje do parkietów.
Tapety i okładziny ścienne: kleje metylocelulozowe lub kleje dyspersyjne w proszku do rozrobienia z wodą lub kleje dyspersyjne w postaci płynnej.
Tworzywa sztuczne: kleje rozpuszczalnikowe lub kleje dyspersyjne w zależności od typu klejonego tworzywa sztucznego. Do styropianu stosuje się specjalne kleje, w których składzie nie ma związków działających destrukcyjnie na spienione tworzywo polistyrenowe.
Szkło: kleje na bazie żywic sylikonowych i kauczukowych. Jeśli chcemy skleić akwarium, musimy zastosować nie tylko klej do szkła, ale dodatkowo odporny na trwałe działanie wody. Do klejenia luster używa się specjalnych klejów lub klejo-uszczelniaczy (najczęściej sylikonowych) nie zawierających substancji niszczących metaliczną powłokę lustrzaną.
Połączenia konstrukcyjne: beton, metal, szkło, kamień: dwuskładnikowe kleje epoksydowe. Używa się np. do kotwienia elementów stalowych w betonie, kamieniu, ceramice, szkle; do połączeń elementów konstrukcyjnych z metalu, betonu, cegły.
Prace ociepleniowe metodą lekką-mokrą (styropian) i ciężką-mokrą (wełna mineralna): uniwersalne zaprawy klejowe lub kleje budowlane. Uniwersalne zaprawy klejowe służą zarówno do mocowania płyt ociepleniowych, jak również wykonywania warstwy szpachlowej z wtopioną tkaniną zbrojącą z włókna szklanego. Kleje budowlane stosuje się tylko do przyklejania płyt izolacji cieplnej lub naklejania ozdobnych profili dekoracyjnych ścian zewnętrznych i wewnętrznych, np. gzymsów.
Płytki ceramiczne i kamienne: zaprawy klejowe uniwersalne lub do prac we wnętrzach i mrozoodporne do prac na zewnątrz.
Podstawową ich zaletą jest doskonała przyczepność do ceramiki i kamienia oraz podłoży betonowych, cementowych, gipsowych. Są bardzo elastyczne i umożliwiają poprawę ułożenia przyklejanej płytki (tradycyjne zaprawy cementowe były pozbawione tej cechy). Dobrze się rozprowadzają na podłożu, umożliwiając równomierne pokrycie całej powierzchni, na jakiej będzie ułożona okładzina. W zależności od dodatków mogą dawać elastyczne spoiny, dzięki czemu możliwe jest układanie płyt posadzkowych na pracujących podłożach, np. stropach drewnianych i deskach. Podłoże takie wcześniej trzeba odpowiednio przygotować, stosując izolację wodoszczelną, zbrojenie z włókna szklanego i specjalną wylewkę samopoziomującą. Grupa zapraw o zwiększonej przyczepności umożliwia kładzenie płytek na starych podłogach i ścianach ceramicznych, kamiennych lub lastryko bez potrzeby ich skuwania. Są również zaprawy klejowe przeznaczone do posadzek, w których umieszczono instalację ogrzewania podłogowego, szczególnie mat grzewczych zatapianych bezpośrednio w masie zaprawy.
Do idealnie równych powierzchni i w miejscach, gdzie nie można obciążać konstrukcji, np. na ściankach gipsowo-kartonowych stosowane są gotowe kleje rozpuszczalnikowe i dyspersyjne.
Zapisz się na NEWSLETTER. Co tydzień najnowsze wiadomości o budowie, remoncie i wykańczaniu wnętrz w Twojej poczcie e-mail: Zobacz przykład
