Kolor w bukiecie

Choć to od-cień czer-wie-ni, dzia-ła zu-peł-nie ina-czej. Uspo-ka-ja, ła-go-dzi, jest słod-ki i lu-bia-ny przez dziew-czyn-ki oraz czę-sto przez star-sze oso-by.

Ko-lo-ry moż-na po-rów-nać do dźwię-ków. Nie ma brzyd-kich ani ład-nych, ale każ-dy brzmi nie-co ina-czej. Nie-któ-re wy-da-ją się ra-dos-ne, po-bu-dza-ją-ce do dzia-ła-nia, in-ne są me-lan-cho-lij-ne, na-stro-jo-we, po-waż-ne. Nie-przy-pad-ko-wo mó-wi-my o dy-na-micz-nej czer-wie-ni, ko-ją-cym błę-ki-cie, szla-chet-nej bie-li czy op-ty-mi-stycz-nej zie-le-ni by wy-mie-nić naj-bar-dziej ty-po-we sko-ja-rze-nia.
Umie-jęt-nie ze-stro-jo-ne bar-wy przy-po-mi-na-ją mu-zy-kę, pod-czas gdy do-bra-ne przy-pad-ko-wo ła-two za-mie-nia-ją się w przy-krą ka-ko-fo-nię. Kom-po-no-wa-nie mu-zy-ki barw jest nie-ła-twe, tym bar-dziej że każ-da ma mnó-stwo od-cie-ni. Co zro-bić, by nie po-gu-bić się w tych ko-lo-ro-wych me-an-drach?

Ucho-dzi za ko-lor mi-stycz-ny, ta-jem-ni-czy, przez nie-któ-rych by-wa jed-nak uwa-ża-ny za nie-co smut-ny. Pod-kre-śla kre-a-tyw-ność i za-in-te-re-so-wa-nia ar-ty-stycz-ne.

Za naj-lep-sze uwa-ża się ze-sta-wie-nia trzech barw naj-bar-dziej od sie-bie od-da-lo-nych na ko-le barw. Z pod-sta-wo-wych bę-dą to pa-ry: żół-ty i czer-wo-ny, czer-wo-ny i nie-bie-ski, nie-bie-ski i żół-ty, a z po-śred-nich: po-ma-rań-czo-wy i zie-lo-ny, zie-lo-ny i fio-le-to-wy, fio-le-to-wy i po-ma-rań-czo-wy. Po-dob-nie do-bie-ra się bar-wy trój-ka-mi: np. żół-ta,  czer-wo-na i nie-bie-ska czy po-ma-rań-czo-wa, zie-lo-na i fio-le-to-wa. Trój-ki barw mo-gą być ciep-łe i zim-ne, za-leż-nie od do-mi-nu-ją-cych ko-lo-rów. Jed-nak naj-ko-rzyst-niej od-bie-ra-my trój-ki, któ-re nie skła-da-ją się wy-łącz-nie z barw o tej sa-mej tem-pe-ra-tu-rze (wy-łącz-nie z zim-nych lub ciep-łych).

Sym-bo-li-zu-je in-te-lekt, spo-kój, roz-wa-gę, stu-dzi emo-cje. Po-za tym ucho-dzi tak-że za ko-lor za-ko-cha-nych. Po-do-ba się męż-czyz-nom!

Two-rząc ze-sta-wie-nia kon-tra-sto-we, pa-mię-taj-my, że od-dzia-łu-ją bar-dzo sil-nie. Nie każ-de-mu mo-gą się po-do-bać. Za to świet-nie spraw-dza-ją się w sy-tu-a-cji, gdy za-le-ży nam na wy-ra-zi-sto-ści kom-po-zy-cji, bo rzu-ca-ją się w oczy.

Ko-ja-rzo-ny z ra-do-ścią, ener-gią, po-pra-wia na-strój. Da-je naj-wię-ksze wra-że-nie ciep-ła. Do-sko-na-ły zwłasz-cza na po-nu-re dni.

De-li-kat-niej-szy efekt da-ją ze-sta-wie-nia mniej zróż-ni-co-wa-nych barw. Mo-gą się one opie-rać na dwóch ga-mach ko-lo-ry-stycz-nych: to-nicz-nej i har-mo-nicz-nej. Co ozna-cza-ją te skom-pli-ko-wa-ne okre-śle-nia? Otóż ga-ma to-nicz-na to po pro-stu te sa-me ko-lo-ry o ros-ną-cym na-tę-że-niu, np. od ró-żu do co-raz ciem-niej-szej czer-wie-ni. We flo-ry-sty-ce jed-nak czę-ściej ze wzglę-du na bar-wy kwia-tów sto-su-je-my ga-mę har-mo-nicz-ną. Po-za tym ta-kie ze-sta-wie-nia na-sze oko od-bie-ra naj-le-piej.

Ja-ko bar-wa słoń-ca roz-jaś-nia, roz-we-se-la, ogrze-wa, oś-mie-la i wzbu-dza za-u-fa-nie. Jed-nak uwa-ga, w tra-dy-cyj-nym mi-łos-nym ję-zy-ku kwia-tów sym-bo-li-zu-je za-zdrość.

Jak do-bie-rać har-mo-nij-ne ze-sta-wie-nia? Two-rząc trój-kę, za-czy-na-my od wy-bo-ru bar-wy środ-ko-wej, po czym wy-bie-ra-my dwie in-ne, le-żą-ce od niej na pra-wo i le-wo w tej sa-mej od-leg-ło-ści, np. zie-lo-na, żół-ta i po-ma-rań-czo-wa. Od-cie-nie kwia-tów są jed-nak róż-ne. Mo-że się więc zda-rzyć, że mi-mo za-sto-so-wa-nia opi-sa-nych za-sad wy-bra-ne ko-lo-ry do sie-bie nie pa-su-ją, np. zie-lo-ny od-cień, gry-zie się z żół-tym i po-ma-rań-czo-wym. Jest na to pro-sty spo-sób, wy-star-czy zmniej-szyć ilość bar-wy zie-lo-nej, a kom-po-zy-cja od-zy-ska rów-no-wa-gę.

Wy-ra-ża har-mo-nię i op-ty-mizm. Uzna-wa-na za bar-wę ele-gan-cką, choć oso-by star-szej da-ty mo-gą ode-brać kwia-ty w tym ko-lo-rze ja-ko dość eks-tra-wa-gan-ckie.

Moż-na też oczy-wi-ście wpro-wa-dzić wię-cej ko-lo-rów. Le-piej jed-nak nie prze-sa-dzać z ich ilo-ścią, bo mo-że po-wstać wra-że-nie pstro-ka-ciz-ny, cha-o-su, a na-wet zle-wa-nia się barw. Nic dziw-ne-go, mie-sza-ni-na wie-lu barw da-je ko-lor sza-ry. Moż-na zresz-tą sa-me-mu po-ekspe-ry-men-to-wać z far-ba-mi, to mi-ła i po-u-cza-ją-ca za-ba-wa.

Uo-sa-bia czy-stość, świe-żość, nie-win-ność. Jest też bar-dzo wy-twor-na. Zwy-kle wy-bie-ra-na do ko-mu-nij-nych bu-kie-ci-ków i do ślub-nych wią-za-nek. Czę-sto się-ga-my po biel w go-rą-ce dni, bo da-je wra-że-nie chło-du.

War-to wie-dzieć, że wie-lo-bar-wne ze-sta-wie-nia barw kon-tra-stu-ją-cych mo-gą wy-wo-łać przy-kre odczucia. Róż-ni-ca w od-bio-rze barw zim-nych (o ni-skiej czę-stot-li-wo-ści) oraz ciep-łych (o wy-so-kiej czę-stot-li-wo-ści) po-wo-du-je zwę-ża-nie i roz-sze-rza-nie so-czew-ki, co mo-że wy-wo-łać wra-że-nie mi-go-ta-nia, a na-wet ból oka (np. ma-ki z cha-bra-mi). Aby te-mu za-po-biec, po-win-niś-my zmie-nić pro-por-cje tych barw.

Ten kolor ucho-dzi za ko-lor ciep-ły i bez-piecz-ny. To-nu-je ostre bar-wy, w nad-mia-rze mo-że jed-nak przy-tła-czać.