Wiewiórka ruda (Sciurus vulgaris) osiąga zwykle 20-25 cm długości. Zresztą ma bardzo zmienne ubarwienie - od rudego do żółtawo lub ciemnobrunatnego. Puszysty ogon, prawie tak długi jak ciało (około 15 cm), pomaga jej utrzymywać równowagę i stabilizuje kierunek lotu podczas skoków z gałązki na gałązkę.
Wiewiórka ma na uszach charakterystyczne długie pędzelki. Zęby nigdy nie przestają jej rosnąć, więc ściera je podczas gryzienia łupin orzechów, szyszek, żołędzi, młodych pędów i kory. Tylne kończyny są dłuższe i silniejsze od przednich. Ostre pazury pomagają wiewiórce wspinać się i skakać po drzewach, a nawet schodzić po pniu głową w dół.
Wiewiórki najczęściej mieszkają w lasach lub parkach, prowadzą nadrzewny tryb życia, schodzą na ziemię tylko w poszukiwaniu jedzenia. Pojawią się w naszym ogrodzie, jeśli znajduje się on przy lesie lub rosną w nim wysokie drzewa stanowiące dla nich schronienie i źródło pokarmu.
Wiewiórki są aktywne tylko za dnia, w nocy śpią. Ich gniazdami są często opuszczone ptasie dziuple, duże gniazda i budki lęgowe. Czasem, wysoko w koronach drzew budują własne gniazda z patyków i trawy, wyściełając je mchem. Tam wychowują młode (początkowo bezbronne i ślepe). Wiewiórki w sezonie mają zwykle 2 mioty (czasem 3), rodząc za każdym razem 3-5 młodych.
Domek dla wiewiórek jest podobny do budki lęgowej dla ptaków, tylko większy - minimalne wymiary wynoszą: dno 20 cm, boki 40 cm, średnica wejścia 8-8,5 cm. Można go kupić np. przez internet.
Wbrew powszechnemu przekonaniu wiewiórki nie zapadają w typowy sen zimowy! Przesypiają okresy największych mrozów, budząc się gdy tylko zrobi się trochę cieplej. Wtedy wychodzą ze swoich gniazd w poszukiwaniu schowanego wcześniej pożywienia.
Głodne wiewiórki często przychodzą do naszych ogrodów w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. .Zjadają wtedy ziarno z ptasich karmników. Jeśli chcemy je dokarmiać, musimy pamiętać o tym, że zwierzęta szybko przyzwyczają się do naszej pomocy i w skrajnych przypadkach mogą zupełnie zrezygnować z samodzielnego poszukiwania pożywienia. Dokarmiajmy je więc tylko wtedy gdy zaobserwujemy, że długo szukają jedzenia, a ziemia jest zbyt zmarznięta, aby mogły w niej kopać.
Podczas karmienia wiewiórek trzeba bardzo uważać aby łakome zwierzaki nas nie pogryzły, bo niestety często są nosicielami wścieklizny. W razie ugryzienia należy zwrócić się do lekarza.
Najczęściej jedzą orzechy oraz ukryte w szyszkach nasiona drzew iglastych, a także nasiona drzew liściastych (żołędzie, nasiona klonu), jagody i młode pąki. Nie pogardzą grzybami, które suszą wcześniej nabite na gałęziach wysoko na drzewach. Czasem poszerzają menu o drobne owady, jaszczurki, ptasie jaja, a nawet pisklęta.
Zapasy na zimę gromadzą przez kilka miesięcy w dziuplach lub zakopują je w ziemi. Niestety często zapominają gdzie je schowały. W zimie można podpatrzeć jak przemierzają całe połacie ogrodu, rozkopując kolejne dołki w ziemi. Jeśli nie znajdą i nie zjedzą zakopanych nasion w zimie, na wiosnę wykiełkują z nich młode rośliny. Tak oto rude gryzonie rozsiewają nasiona drzew i krzewów.