ODKWASZANIE ZWANE WAPNOWANIEM

Trawy najlepiej rosną na glebie o odczynie lekko kwaśnym - pH od 6 do 7. Poniżej tej wartości gleba jest już zbyt kwaśna. Oznaką braku wapnia są wiotkie, rzadkie źdźbła oraz opanowanie murawy przez mech. Ponadto przy zbyt kwaśnym odczynie fosfor przechodzi w związki trudno przyswajalne dla roślin. Mimo że wielu ogrodnikom przedwiośnie kojarzy się właśnie z wapnowaniem trawników, zabieg ten przeprowadzamy tylko, jeśli to konieczne. Zastosowanie go na trawnikach, które tego nie potrzebują, może prowadzić do uszkodzeń darni, rozwoju chwastów i chorób grzybowych oraz zaniku traw szlachetnych.

Ponieważ wapń na głębokość 10-15 cm - czyli do korzeni traw - przenika dopiero po trzech latach, wapnowanie przeprowadza się raz na kilka lat. Najlepszą na to porą jest okres pozawegetacyjny, czyli wczesna wiosna (marzec albo nawet już koniec lutego) albo jesień (październik, początek listopada). W razie potrzeby małe dawki wapnia można stosować w każdej porze roku. Do trawników najlepszy jest dolomit (30 proc. CaO) lub kreda nawozowa (50 proc. CaO). Należy je dobrze rozdrobnić, aby nie pozostały grudki, i równomiernie rozsypać. Gleby lekkie, piaszczyste wapnuje się co trzy-cztery lata (sezonowa dawka to 5-8 kg CaO na 100 m2, czyli 16,7-26,7 kg dolomitu lub 10-16 kg kredy), gleby zwięzłe rzadziej - co pięć-sześć lat, ale większymi dawkami (8-12 kg CaO na 100 m2, czyli 26,7-40 kg dolomitu lub 16-22 kg kredy).

Więcej o:
Copyright © Agora SA