Krzewuszka, złotokap, różanecznik. Pięknie kwitnące krzewy - wybierz najpiękniejsze, głosuj!

Na przełomie maja i czerwca zakwita na rubinowo. Górny płatek każdego kwiatu ozdabia ciemniejsza plamka. Kwiatostany osiągają średnicę 17-18 cm. Krzew tworzy ich bardzo wiele. Przypomina czerwoną kulę o półtorametrowej średnicy. Ogromną zaletą tej odmiany jest jej wyjątkowa odporność na mróz.

Lubią ziemię przepuszczalną, zaprawioną kwaśnym torfem (pH 4-5) i wilgotną. Warto wyściółkować ją korą. Krzewy dobrze czują się w zacienionych miejscach. Podczas kwitnienia oraz jesienią, gdy krzewy przygotowują się do zimy, trzeba je solidnie podlewać.

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: półcień, cień

Podlewanie: gleba wilgotna

Kwitnienie: maj-czerwiec

Wysokość: 1,5m

Alicja Gawryś

Jej główny atut to kwiaty o kształcie kielichów z ząbkowanym brzegiem. Mają tylko około 5 cm długości, ale pokryte nimi gałęzie wyglądają jak olbrzymie kolorowe kiście. Odmian krzewuszek na rynku jest ponad pięćdziesiąt, jedne są wcześniejsze, inne późniejsze, niektóre mają różnobarwne liście. W maju podziwiam śliczną 'Variegata' o różowych i białych kwiatach oraz białokremowych liściach, w czerwcu rubinowe dzwonki 'Bristol Ruby', a w lipcu purpurę kwiatów i liści miniaturowej krzewuszki 'Victoria'.

Fot. MEDIUM / GAP

Kwiaty krzewuszek ponownie rozwijają się jesienią, zwłaszcza gdy przycinam ich gałęzie po wiosennym kwitnieniu. Krzewy te cenię też za to, że dzielnie opierają się szkodnikom i jeszcze mi nie chorowały. Bardzo je polecam. Pamiętajmy jednak, by nie sadzić ich na przesychających, ubogich glebach i w cieniu, bo wówczas słabo rosną.

Fot. MEDIUM / GAP

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce

Podlewanie: gleba wilgotna

Kwitnienie: maj-lipiec

Wysokość: 3m

Magda Narkiewicz

Ten urokliwy krzew zakwita w połowie maja i zdobi ogród do czerwca. Nie wymaga żadnych specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Zadowala się przeciętnym podłożem, ale preferuje glebę wapienną i żyzną. Znosi suszę. Najobficiej kwitnie w pełnym słońcu. Jest mrozoodporny, ale we wschodnich (najzimniejszych) regionach Polski może wymarzać podczas surowych zim. Atak mrozów może też obniżyć odporność rośliny i zwiększyć jej podatność na choroby i zakusy szkodników (zdarza się to rzadko). Sadząc złotokap, trzeba pamiętać o dwóch ważnych rzeczach. Po pierwsze, jest to roślina silnie trująca (zarówno liście, kwiaty, nasiona, jak i pędy). Po drugie, starannie zaplanujmy dla niego miejsce w ogrodzie, gdyż źle znosi przesadzanie.

W dużym ogrodzie roślinę najlepiej pozostawić bez cięcia, gdyż tego nie lubi. Po latach rozrośnie się nawet do 7 metrów. Najładniej wygląda pojedynczo, choć dobrze prezentuje się także obok tawuł, bukszpanów, hortensji, forsycji oraz iglaków. Polecam też inną formę wykorzystania złotokapu - ze względu na giętkie pędy można go podwiązywać i prowadzić przy podporach (np. pergolach i altanach).

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce

Podlewanie: gleba średnio wilgotna

Kwitnienie: maj-czerwiec

Wysokość: 7m

Małgorzata Wójcik

Niektóre rośliny darzy się szczególną sympatią. Dla mnie taką rośliną jest lilak (Syringa vulgaris). A właściwie bez, bo przecież tak go wszyscy nazywamy. Ten dziki jest fioletowoniebieski, ale odmiany pysznią się różnymi odcieniami szafiru, purpury i bieli. Na przykład mój ma kwiaty zmieniające kolor - najpierw są fioletowe, a w miarę kwitnienia bieleją.

To krzew praktycznie bez wymagań - nie muszę go ani podlewać, ani nawozić (choć oczywiście porcja nawozu na wiosnę dobrze mu robi). Jedynym problemem bywają odrosty. Bzowe drzewka są szczepione na podkładkach z dzikich lilaków, które ochoczo ?odbijają? od korzeni. Ja po prostu koszę odrosty kosiarką, bo tak jest najprościej.

Fot. Medium / GAP

Takiego problemu nie mam z lilakiem drobnolistnym (S. microphylla). Z czystym sumieniem mogę polecić ten mało znany lilak, bo także jest piękny, a dłużej kwitnie (od połowy maja, a potem ponownie, choć już skąpo, jesienią), tworząc masę drobnych różowoliliowych kwiatów o wyrafinowanym zapachu perfum. Jego cienkie gałęzie wdzięcznie się przewieszają. Jest niewysoki, nadaje się więc nawet do małych, miejskich ogródków.

Fot. Tomasz Ciesielski

Są jeszcze inne gatunki lilaków. Spośród nich największym powodzeniem cieszy się lilak Meyera 'Palibin' (S. meyeri 'Palibin'). Łan tych niewysokich, gęstych krzewów rośnie obok naszej firmy. Chociaż ziemi mają niewiele, a miejsce kiepskie, tuż przy ulicy, co roku obficie zakwitają.

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce-cień

Podlewanie: gleba średnio wilgotna

Kwitnienie: maj

Wysokość: 7m

Anna Landowska

Krzewy i drzewa urzekają mnie pięknem kwiatów i ciekawą formą. Taką rośliną jest wiśnia piłkowana 'Amanogawa' interesująca przez cały sezon dzięki wąskiemu pokrojowi. Ale w maju, kiedy obsypie się dużymi (do 5 cm średnicy) różowymi lub białymi kwiatami - wygląda zjawiskowo!

Kiedy się w niej zakochałam? Kilka lat temu ujrzałam ją na jednym ze zdjęć w naszym miesięczniku. Rosła obok biało kwitnącej tawuły, wierzby 'Hakuro-nishiki' o jasnych listkach, różanecznika 'Ramapo' o kwiatach lilaróż, jałowca skalnego 'Skyrocket' i płaczącej brzozy 'Younga'. U jej stóp kwitły wrzośce. Efekt był niesamowity! Podobną grupę roślin postanowiłam zaaranżować na swojej działce. Udało się; dzięki niej mój ogród w maju mieni się kolorami. Wiśnia 'mieszka' u mnie już trzeci sezon. Jak dotąd nie sprawia kłopotów w uprawie; zadowala się przeciętną ogrodową ziemią (nie służy jej kwaśne podłoże), nie wymaga obfitego podlewania ani specjalnych zabiegów. Tylko wiosną częstuję ją kompostem, a jesienią - nawozem zimowym, żeby łatwiej było jej przetrwać zimę. Wbrew obawom moja 'Amanogawa' nie przemarza. Rośnie w grupie, tuż obok ogrodzenia, jest więc osłonięta przed mroźnymi podmuchami wiatru. Zimą pod ciężarem śniegu może niekiedy stracić ładny pokrój. Dlatego strząsam z niej śnieżne poduchy, a jej wąską koronę obwiązuję taśmą.

Wiśnia 'Amanogawa' to wymarzone drzewo do małych ogrodów - po 10 latach osiąga niewiele ponad metr średnicy, za to dość szybko rośnie wzwyż (wydłuża się o ok. 30 cm rocznie). Na pełny efekt nie trzeba więc długo czekać.

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce

Podlewanie: gleba średnio wilgotna

Kwitnienie: maj

Wysokość: 3-5m

Aldona Zakrzewska

Co roku czekam na wybuch kremowobiałych kwiatów jaśminowca wonnego, który posadziłam w swoim ogrodzie - to dla mnie znak, że lato tuż, tuż i że można będzie na dworze jadać niedzielne obiady. Zimą natomiast lubię patrzeć na wróble, które chowają się przed zamiecią w zacisznej gęstwinie jego gałązek - bo jaśminowiec to krzew przyjazny ptakom, wymarzony na bezpieczny sen i zakładanie gniazd.

Fot. Lilianna Sokołowska

Jaśminowiec wonny (Philadelphus coronarius) to krzew wysoki (ok. 3 m), piękny, a zarazem wytrzymały - odporny na suszę i mrozy. Nie potrzebuje specjalnych gleb, akceptuje stanowiska słoneczne i półcieniste. Ładnie wygląda sadzony w grupach. Można z niego też tworzyć efektowne, wysokie i kwitnące żywopłoty. Krzewy te były niegdyś nieodłącznymi towarzyszami polskich dworków, mieszkańcami pałacowych parków i wiejskich gospodarstw. Kto lubi tę swojską, przyjazną i niewymuszoną atmosferę - niech sadzi jaśminowce.

Na rynku dostępne są różne odmiany jaśminowców, lecz uwaga: nie wszystkie pachną! Kto chciałby mieć pachnący jaśminowiec o kwiatach pełnych lub półpełnych, niech wybiera mieszańce z grupy Virginalis, np. jaśminowiec panieński 'Virginal' o śnieżnobiałych, pełnych kwiatach. Krzew dobrze rośnie w półcieniu i długo kwitnie, jednak wymaga od czasu do czasu cięcia korygującego sylwetkę. Do małego ogródka polecam jaśminowce z grupy Lemoinei (1,5-2 m wysokości), czarujące masą drobnych, pachnących kwiatów. Są, niestety, bardziej wybredne - rosną wolniej, potrzebują żyznej, świeżej gleby i odchwaszczania, gdyż łatwo ulegają konkurencji innych roślin.

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce, półcień

Podlewanie: gleba średnio wilgotna

Kwitnienie: maj-czerwiec

Wysokość: 3m

Małgorzata Łączyńska

Jaśminowiec 'Belle etoile'

Fot. Lilianna Sokołowska

Lubię, gdy rośliny w moim ogrodzie są nie tylko urodziwe, ale też pożyteczne. Taki właśnie jest pigwowiec japoński. Pięknie kwitnie wiosną, a jesienią wydaje aromatyczne owoce podobne do małych jabłek. Najstarszy okaz tego gatunku mam już 20 lat. Kupiłam go wiosną, bo zachwyciły mnie jego intensywnie łososiowe kwiaty osadzone na gołych gałązkach. Skojarzyły mi się z chińskimi i japońskimi grafikami, które ubóstwiam. Z czasem przybyły mi jeszcze dwa podobne krzewy, ale o kwiatach ciemnopomarańczowych i czerwonych (w sprzedaży są też odmiany bladoróżowe, białe i bordowe). Żaden za bardzo nie wybujał, bo ziemia w moim ogrodzie jest słaba i piaszczysta, a dodatkowo często je przycinam, aby były gęste. Robię to w marcu; skracam wtedy pędy mniej więcej o 1/3. Czasami powtarzam czynność latem, gdy rośliny wypuszczą wyjątkowo długie przyrosty - przycinam je o połowę.

Pigwowce nie mają dużych wymagań co do podłoża, ważne jednak, żeby było przepuszczalne. Są odporne na mróz. Najlepiej kwitną w pełnym słońcu. Zawiązują wtedy dużo owoców, z których można zrobić aromatyczny syrop do herbaty lub smaczną nalewkę.

Krzewy te mogą rosnąć samodzielnie lub na rabatach. Świetnie nadają się na niskie żywopłoty, które ze względu na ciernie są dobrą ochroną przed nieproszonymi gośćmi. Można rozmnożyć je przez sadzonki zielne cięte od czerwca do lipca lub przez odkłady.

Wymagania i cechy:

Nasłonecznienie: słońce, półcień

Podlewanie: gleba średnio wilgotna

Kwitnienie: kwiecień-maj

Wysokość: 1-2m

Małgorzata Szymczykiewicz

Który krzew podoba Ci się najbardziej? Głosuj!

10 najpiękniejszych drzew i krzewów

Magnolie - krucha uroda, orientalny wdzięk

Różaneczniki kwitnące wczesną wiosną